Nicolaas wrote: ↑Thu Apr 25, 2024 9:17 am
Papoea's hebben altijd een voedselvoorraad in huis net als wij, maar minder luxe. Wanneer hij een hapje wil eten heeft hij, knollen, battatten, pisang, sago(-pannenkoeken), suikerriet, malse palmtoppen enz. in voorraad om zijn honger te stillen. Dat Papoea's individuele karakterverschillen kennen net als wij is helemaal waar, maar wanneer je gewoon kijkt naar hoe men leeft en met elkaar omgaat, samen dingen doet (men doet vrijwel alles in een collectief) dan zie je bij de Papoea's bij die activiteit gezang, gelach, veel gebabbel, veel pret, bij jong en bij oud. Dat is hier toch meestal ver te zoeken, zoiets merk je hier hooguit nog op de kinderspeelplaats van een basisschool op.
De westerling is vervreemd van zijn werk, van de gemeenschap, en van de natuur. De wereld waarin hij leeft is heel kunstmatig. Een Papoea hoeft niet na te denken over de zin van zijn activiteiten, de betekenis van zijn werk, hij werkt om aan voedsel te komen of om een onderkomen te maken, of een prauw, of gereedschap (speren, pijl en boog, visnetten, tassen om voedsel in te bewaren enz). Het werk dat de westerling verricht is vaak heel abstract, hij kent nauwelijks een persoonlijke relatie tot het produkt, en de taakuitvoering zal meestal een solitaire aangelegenheid zijn zelfs al wordt daarbij een bv fabrieks- of kantoorruimte met heel veel anderen gedeeld, een ieder draait zijn eigen schroefje in zonder goed te weten wat voor produkt daarmee tot stand komt, voor wie dat bedoeld is, wat de zin ervan is, wat de gemeenschap eraan heeft, het hele idee gemeenschap is een abstractie geworden. Daarnaast is die fabriek of dat kantoor iets buitengewoon kils om in te verblijven vergeleken met de natuur, ook dat zal iemands stemming bepalen, en tenslotte is er ook nog de tijd. Hier telt iedere minuut, de dag begint met een wekkeralarm om op tijd op werk te verschijnen, en de klok zal ook van tevoren vrijwel heel de invulling van de rest van de dag bepalen. Papoea's kennen geen tijd, hoeven nooit ergens haast mee te maken. De tuinen worden met plezier bijgehouden wat ook weinig tijd vereist, de varkens krijgen wat knollen te eten of zoeken zelf hun voedsel op. In alles wordt gedeeld en bij alles helpt men elkaar zoals een huis bouwen, de zorg voor de kinderen, hulp bij ziekte enz . Onderlinge jaloezie op grond van materiële rijkdom kent men niet. Relatieproblemen komen net als bij ons wel veel voor en leiden ook vaak tot allerlei strubbelingen.
Ik denk dat die grote maatschappelijke verschillen het verschil met die bij natuurvolkeren zo duidelijk waarneembare levensvreugde uitmaken.
Wanneer we aan de toekomst denken waarin veel van onze huidige arbeidstaken overgenomen zijn door robotisering en ai programmering zouden we diezelfde vrijheid kennen met de grote voordelen van alle kennis en kunde die de westerse mens sinds zeg de 18e eeuw verworven heeft, zoals die van de geneeskunde waar het de natuurmens aan ontbreekt. We zouden dan het beste van die twee werelden kunnen verenigen en ons hier meer bezig kunnen gaan houden met de natuur waar ieder mens zoals ieder ander schepsel zich het meest in thuis voelt en die primair onze levensbron zal blijven vormen. De meest belangrijke vragen aan een kind zullen dan niet meer zijn: wat wil je worden, wat ga je studeren, wat zijn je schoolcijfers, heb je je huiswerk al af, maar misschien: heb je de geiten al gevoerd, zullen we eens kijken of we de sla al kunnen plukken? Ik denk dat dat een heel wat leuker leven zou kunnen zijn, voor iedereen. Ook meer gemeenschappelijke activiteiten op het gebied van sport, zang, dans waar alle tijd voor zal zijn zou de westerse mens een stuk gelukkiger/tevredener kunnen maken. Eenzaamheid is volksziekte nummer éen, onder jongeren zowel als ouderen. Niets geeft een mens zo'n diepe voldoening als saamhorigheid, van waarde, van betekenis zijn voor elkaar, en lol hebben samen.
Deze wijze van leven waarin we meer optrekken met elkaar, ons vaker in de natuur bevinden ons in de buitenlucht met zinvol, leuk, aangenaam werk bezighouden en niet meer gedicteerd worden door de klok zou ons hier denkelijk toch een stuk opgewekter kunnen stemmen, en we zouden van de nare gedachte af kunnen zijn dat we de aarde naar de klote aan het helpen zijn, dat we door eigen toedoen onze ondergang tegemoet gaan, wanneer we daarbij de oude adam van ons de afgelopen decennia ziekelijk opgevoerde consumptisme zouden afleggen. Al zouden we maar weer gaan leven als onze grootouders dat deden, dan zou de aarde dat al goed aan kunnen. Zeker ook met een volledige energietransitie in het vooruitzicht.
Laat ik vooropstellen dat ik weinig van de Papoea en zijn levenswijze afweet, behalve wat ik er dan zo hier en daar van gelezen heb. En ik heb er ook niet tussen gewoond dus hoe het Papoea-leven in de praktijk is kan ik dan ook niet echt beoordelen. Maar enkel al het bouwen van een prauw lijkt mij geen sinecure. Een dikke, hoge boom van goede kwaliteit uitzoeken. Toch zeker wel duurzaamheidsklasse I of II, want je wil niet dat je prauw al na een paar jaar verrot is. Die boom omhakken, uiteraard met een bijl want een motorkettingzaag hoort in de natuur niet thuis. Boom controleren of hij rechtdradig is, vrij van zieke plekken is en geen scheuren vertoont. Want aan een prauw die enorm tordeert of kromtrekt of begint te scheuren, heb je niet zoveel aan, zeker al ze 10 meter of langer zijn. Dan begint het uithollen van die boomstam. Met een goede ‘moderne’ dissel van gehard staal is dat al een pittige klus die kracht en vaardigheid vereist. Temeer omdat een duurzame (in de oude betekenis van het woord) houtsoort meestal een harde, moeilijk te verwerken houtsoort is met een dichtheid van 0,7 – 0,8. Dat doe je niet op een vrije zaterdagmiddag. En dat geldt ook voor hun huizenbouw. Hoe eenvoudig een onderkomen ook is, men kan niet zomaar in het wilde weg beginnen.
Het zal allemaal dus toch ook wel enige planning en coördinatie vragen en dus ze zullen er best wel even over moeten nadenken.
Ik vind het sowieso moeilijk om ‘de Papoea’ met ‘de westerling’ te vergelijken. Dat begint al met de omgeving. Als je opgroeit in een vruchtbaar gebied met een heerlijke tropische temperatuur, waar je geen beschermende kleding nodig hebt tegen een gure winter, is het gemakkelijker om van de natuur te leven dan in een gebied met minder gunstige omstandigheden. En groepen die echt helemaal afgezonderd leven, weten niet beter. Dan is het helemaal geen kwestie van kiezen.
Men kan van mening verschillen wie beter af is, de Papoea, of ruimer gezien, de natuurmens of de westerling, iemand die in een technologische wereld opgroeit. Volgens mij zijn die verschillen niet zo groot. Waarom zou ‘de westerling’ vervreemd zijn van zijn werk, gemeenschap of natuur? Heel veel mensen gaan met plezier naar hun werk, zien daar wel zeker de zin van in en halen daar veel voldoening uit. Inderdaad, in de periode van de lopende band waren er nog mensen die de hele dag een schroefje of boutje zaten aan te draaien aan iets wat op de lopende band stond. Maar dat is vrijwel verleden tijd want dat wordt allemaal al door robots gedaan. Overigens heeft niet iedereen moeite met lopendebandwerk. Bij een onderzoek toentertijd vertelde diverse werknemers dat men het wel prettig vond dat ze niet over hun werk hoeven na te denken. “Dan kan ik tijdens het werk heerlijk over het weekend of een komend feestje nadenken” werd er wel gezegd.
En zouden mensen nu echt allemaal die fabrieken en kantoren zo verschrikkelijk kil vinden? Fabrieken zullen niet altijd even prettige ruimtes zijn want dat is erg afhankelijk van wat er gemaakt wordt. Maar in het gemiddelde kantoor is het prima uit te houden. Ik vond het tenminste wel prettig als ik weer op mijn warme werkplek zat. Zeker als je zag hoe de bouwvakkers buiten te maken hadden met koud of nat weer.
Waarom zou voor de gemiddelde westerling de gemeenschapszin een abstractie zijn? Die gemeenschap ben je zelf. Je kan je daar uit terugtrekken maar dat doe je dan zelf. En als je in je werkzaamheden geen gemeenschapszin kan vinden, kan dat altijd nog wel bij de plaatselijke voetbalvereniging, kaartclub, bingoavond, muziekkapel, creatieve bijeenkomsten, enzovoorts.
Ik denk dat levensvreugde vooral in de mens zelf zit en veel minder in de zaken om hem heen. Er zijn personen die altijd met een glimlach de wereld in kijken, ook tijdens minder leuke omstandigheden en er zijn lieden die hun hele leven verzuren van chagrijnigheid. Ik denk dat dat onder alle mensengroepen voorkomt, zowel natuurmensen als westerlingen.
Natuurlijk is het het mooiste als je het beste van twee werelden kan verenigen. En ik denk ook dat dat het enige is wat er uiteindelijk zal gaan gebeuren. Ik betwijfel alleen of je ooit aan een kind zal vragen of de geiten al gevoerd zijn. Dat impliceert dat je dan een behoorlijke tuin moet hebben. En dat wordt lastig als je de mens in grote woontorens wil proppen.
Leven als onze voorouders zal er dus nooit meer inzitten.
Nicolaas wrote:
Je hebt zeker gelijk dat de ontwikkeling van de ruimtevaart van cruciaal belang zou kunnen blijken te zijn op het moment dat er een gigantische meteoriet op ons af komt en dat die dan dus zeker alle kosten en moeite en vervuiling waard zou zijn geweest.
Echter:
Inslagen op aarde - Werkgroep Meteoren
Hoe groot is de kans dat een meteoriet op aarde inslaat? De kans dat zo'n stuk steen de atmosfeer inkomt en als een meteoriet inslaat op aarde, is heel erg klein. Een regenstorm aan meteorieten is dan ook extreem onwaarschijnlijk.7 mei 2023
https://werkgroepmeteoren.nl › inslagen-op-aarde
De kans dat een meteoriet op Aarde inslaat is klein maar daarom niet uit te sluiten. Het is tenslotte al vaker gebeurd dus het zal nog wel een keer voorkomen. Dan is het toch wel handig als je een geschikte raket paraat hebt. Anders gaan we op een gegeven moment toch de dino’s achterna.
Nicolaas wrote:
Je visie op chatgpt snap ik nog niet helemaal. Welke knopjes? Men kan dat programma iedere vraag voorleggen en elk probleem oplossen zonder op allerlei verschillende knopjes te hoeven drukken. Het snapt precies die context en gebruikt alleen die kennis die jij voor het antwoord op jouw vraag nodig hebt. Hoef je niets voor te doen...toch? Heb zopas even aan chatgpt zelf voorgelegd, waaraan je moet voldoen om het zo goed mogelijk te gebruiken en het gaf als instructie: je vraag zo duidelijk mogelijk formuleren. Wanneer je je daar dan ook nog een mechaniek bij voorstelt dat vragen kan uitvoeren, cq de antwoorden in praktijk kan brengen hoeft niemand meer op een kantoor, fabriek of in de kassen te werken.
zoals chatgpt op elke vraag antwoord kan geven zou de chatgpt geïntegreerde robot binnen de fysieke mogelijkheden waarover hij beschikt
elk verzoek uit kunnen voeren.
Van het uitvoeren van handelingen die een menselijke maat en motoriek vereisen tot aan handelingen die microscopisch klein en verfijnd zijn bv in de chirurgie of waar juist een veel grotere maat en kracht voor nodig is, robotgiganten om in de bouw in te zetten, vliegende ai robots voor transport, je kunt natuurlijk alle kanten op
Die knopjes bedoelde ik vooral metaforisch. Als je met ChatGPT wil communiceren zul je toch vragen moeten stellen en dan moet je wel een beetje weten hoe je die vragen moet stellen en hoe je ze moet formuleren om het beste resultaat te krijgen. Precies wat die chatbot zelf al zegt. Dat filmpje over die AGI Robot was zeker interessant en geeft al aan hoever die ontwikkelingen zijn. En niemand kan in de toekomst kijken en we weten niet hoever die ontwikkelingen nog zullen doorgaan. Misschien hoef je straks enkel maar aan je werk te denken en het wordt al uitgevoerd. Dan zien we wel weer. Overigens zullen die robots en andere automaten toch ook onderhouden moeten worden of aangepast moeten worden aan nieuwe wensen of veranderende omstandigheden.
Robots, en de hele techniek er omheen, zijn inderdaad geschikt voor het heel kleine werk alsook voor het grote brute werk. En het zal zeker het leven van de mens veranderen. Ten goed of ten kwade, dat zal van de mens zelf afhangen.
Faber quisque fortunae suae.
. Daarna stelde ik de vraag kort en bondig wat ze adviseerde. Binnen een seconde een zevental tips die stuk voor stuk zeer behartenswaardig zijn
