Irritainment

[Nicolaas]

Kwam dit woord tegen in een stukje over Marije Knevel in de Mediacourant van vandaag en het duidt op een boeiend en het lijkt wel steeds verder om zich heen grijpend verschijnsel waar ikzelf allerminst ongevoelig voor ben moet ik eerlijkheidshalve bekennen: ergernis-vermaak, jezelf vermaken door mensen, zaken, situaties in de media op te zoeken om je eens lekker te gaan ergeren.

Voorbeelden zouden kunnen zijn: oude spelletjes-shows met Jos Brink erin op youtube (voor mij het summum van ergernisvermaak), Amerikaanse reclames op de commerciële zenders overdag, relitv-zenders, en natuurlijk het al eerder genoemde 'mediacourant' op internet met elke dag weer nieuw ergernis-vermaak.

Bestond dit ergernis-tijdverdrijf vroeger ook, in onze jeugd? Misschien in de vorm van 'roddelen' ?

[Greet]

Roddelen is voor mij niet te vergelijken met ergernis tijdverdrijf , roddelen over iemand kan zowel positief als negatief zijn, ergernis is alleen maar negatief . Je tijd met ergernis vullen is zinloos vind ik er zijn wel leukere dingen om de tijd te vullen

[Tympaan]

Eem poosje politiek aanschouwen/aanhoren is voor mij al ergernis genoeg...

Daar heb ik geen entertainmentwereld meer voor nodig..

[Nicolaas]

Greet, ergernis opzoeken kan heel leuk en plezierig zijn en dus ook wel positief, maar het is wel iets wonderlijks natuurlijk.
Tympaan geeft als voorbeeld van ergernis politiek aanschouwen/aanhoren. Dat is een buitengewoon vervelende ergernis. Buitenhof, WNL, ik kan er niet naar kijken, net als naar de debatten vorige week. Je hoort dingen waarvan je vindt dat ze niet kloppen en wordt als kijker om de tuin geleid terwijl het om buitengewoon ernstige zaken gaat en iemand die juist met de goede dingen aankomt die wordt niet gehoord of verkeerd geinterpreteerd enz enz. Dat is de pest voor je humeur.
Maar je hebt ook ergernissen (die heel groot kunnen zijn) waarbij het om volkomen onbelangrijke dingen gaat. Wie net als ik een trouw bezoeker van mediacourant is vindt daar iedere dag voorbeelden van.
Waarom dat veelal aangename, amusante ergernissen zijn is moeilijk te verklaren maar het zijn absoluut geen negatieve ergernissen, ze roepen meestal een glimlach op, of een prettig soort geboeidheid, soort van verwondering over allerlei extreme vormen van ijdelheid, decadentie, narcisisme, smakeloosheid, domheid, onnozelheid enz waarin mensen kunnen vervallen. We zullen daar allemaal aan lijden in meer of mindere mate en dat kan soms pijnlijk zijn bij jezelf of bij anderen te zien, maar wanneer zulke eigenschappen ten top gevoerd worden kan dat ook weer vermakelijk worden. Het worden parodieën zonder dat er geparodieerd wordt.
Bij het roddelen vroeger op straat waren dergelijke zaken ook vaak onderwerp: heb je gezien wat een belachelijke jurk de vrouw van de burgemeester aan had? Zag je hoe die kinderen van huppelepup zich in de kerk gedroegen en hoe dat dochtertje erbij liep? Zoals de nieuwe overburen de tuin laten verloederen, heb je dat gezien, moet je eens kijken, echt verschrikkelijk

Mensen vonden het heerlijk over die 'negatieve zaken' te kletsen en zo is het nog maar wel in (ook) nog weer andere vormen die de sociale media mogelijk maken
Maar het is natuurlijk een fikse guilty pleasure. Misschien kan ik me een beetje achter mijn opvoeding en jeugd verschuilen. Er werd altijd vreselijk geroddeld in ons huis en onder de kennissen op straat, en vooral dan was er lol.

[Greet]

Ik kende de mediacourant nog niet maar ondertussen wel , zal voor mij geen site zijn om veelvuldig te bezoeken , maar goed ik kan me nu wel voorstellen dat er " ergernissen " zijn die een glimlach bij je oproepen . Wat jij schrijft over roddelen op straat dat ken ik niet van vroeger , ik ben opgegroeid in de middle of nowhere , van het dorpsgebeuren kregen wij maar zeer weinig mee .

[Tympaan]

Ik heb mij al lang geleden voorgenomen om mij niet te ergeren aan zaken waar ik toch niets aan kan doen. Aanvaarden of vermijden is, afhankelijk van de omstandigheden, mijns inziens nog het beste.
Dat is uiteraard wat anders dan ergens een mening over hebben. Maar ergernis is volgens mij enkel maar energieverspilling.

Roddelen is net zoiets. Sommige mensen beleven daar plezier aan. Ik heb dat een stuk minder en zal hooguit mijn schouders ophalen.

Enfin, er bestaan verschillende soorten humor en/of vermaak.

[Dagmar57]

Heb even op de mediacourant gekeken, zou mijn site niet wezen, wat een onbelangrijk gebeuzel, de moeite van het lezen niet waard wat mij betreft.

Ergernissen kunnen naar mijn idee enkel achteraf een glimlach tevoorschijn toveren, op het moment dat de ergernis voorbij is, want op het moment zelf is het een ergernis toch?

Ik heb hier niets mee, denk reageer toch even zonder me te ergeren

[Nicolaas]

Op het moment zelf is het een ergernis...misschien is het mogelijk een vergelijking te maken met grielen, met angst. Dat niemand op het moment dat hij angst heeft en daadwerkelijk door iets of iemand bedreigd wordt dat leuk zal vinden, maar dat we toch heel vaak angst opzoeken in films, tv series, in documentaires en tv spelletjes, boeken etc
Zo heb ik dat met ergernissen die precies zoals je zegt Dagmar totaal onbenullig zijn en dingen betreffen die me helemaal verder niet aangaan.

Greet buurtgesprekken waren er vroeger hier in de Jordaan ook nog veel en je kon je daar niet aan onttrekken, ook daarin lepelde een ieder zijn ergernissen op, over jongeren, buitenlanders, over (andere) buren, over de politiek, niets deugde en men vond het heel vermakelijk daarover te kletsen met elkaar. Bijna altijd werd er natuurlijk schromelijk overdreven om de ergernis nog wat op te voeren. Zo ging dat en zo gaat dat nog steeds in allerlei buurten. Het is lang niet altijd leuk daarin betrokken te worden, bijgehaald te worden, want soms gaat het over mensen of dingen die je juist een warm hart toedraagt.
Heel bijzonder in mijn ogen dat je hier nooit mee te maken hebt gehad. Lijkt me ook heel goed, heel gezond, want iemand kan ook erg onzeker worden door al die ergernissen en bespottingen van anderen de hele dag zoals dat vroeger thuis toeging door te vernemen.

[keesvi]

Roddelen is van alle tijden en kan maar hoeft niet altijd schadelijk te zijn. TV kijken deed ik al jaren nauwelijks, althans niet real time, vanwege de reclameblokken en de vele talkshows, die doorgaans nergens over gaan. Mijn vrouw kijkt veel meer, waardoor ik, nu al een aantal maanden echt pensionado, constateer dat mengvormen zoals Koffietijd en klonen, best aardige rubrieken met koken, tuinieren en andere wetenswaardigheden bevatten, zeg maar voor elk wat wils. Dan nog bekijk ik die liever via Uitzending Gemist waardoor ik alleen maar hoef te zien wat me interesseert.

Ronduit irritant vind ik de talkshows waarin betoog en uitleg van echte deskundigen, als die al aanwezig zijn, nogal eens ondergesneeuwd worden door leken die het hoogste woord hebben en erger, krijgen terwijl ze niet gehinderd worden door enige kennis van zaken, in ieder geval niet meer dan jij of ik. Daarbij moet er kennelijk iedere minuut schaterend, bulderend, gieriend of tenminste grinnikend gelachen worden. Begrijp me goed dat ik niets heb tegen humor maar daar heeft dat gelach in die talkshows meestal niets mee te maken, laat staan met het onderwerp van discussie.

Het meest ergerlijk vind ik dat veel van die shows gaan over andere tv-programma's, waarvan de hoofdrolspelers korte tijd daarna aan de beurt zijn om hun commentaar te leveren op het doen en laten van bekende (doorgaans niet bij mij) tv- en showbusinessmensen, een vorm van incest, waarvoor het predikaat incestainment me de juiste benaming lijkt. De grootste critici zijn vaak uitstekend geïnformeerd over de perso(o)n(en) waar ze zich aan ergeren.

Om toch ietwat te relativeren zag ik gisteravond een stukje van een EO-programma over een opvanghuis van het Leger des Heils. Een van de cliënten, een fervent roker, zat shagjes te rollen met bedrukt papier als vloei, blaadjes gescheurd uit een bijbeltje, bleek uit een close up. Het is een manier om Gods woord naar binnen te krijgen, hoewel ik daar zelf nooit opgekomen zou zijn. Ik moet de EO en de presentator nageven dat ze de humor er ook wel van inzagen.

[Nicolaas]

De ene ergernis is de andere nog niet Kees. De wijze waarop en mate waarin ik me bv aan Trump erger waar en wanneer ik hem ook zie/hoor is een heel andere, ja echt een totaal andere als de wijze waarop ik me aan Jos Brink ergerde en nog heerlijk ergeren kan of om wat meer in de tegenwoordige tijd te blijven zou ik nu een Tim Hofman en vooral zijn vriendin Lize Korpershoek kunnen noemen. Het is niet altijd goed uit te leggen waar hem dat in zit, net zo min als goed te beschrijven valt waarom sommige kitsch wanstaltig is zonder meer, en sommige kitsch fascinerend wanstaltig, dat je er naar wilt blijven kijken vanwege (het type) lelijkheid/wansmaak ervan. Het is een vorm van geboeidheid en daarom denk ik niet dat het schadelijk is. In mijn geval speelt die zich uitsluitend innerlijk af en deel ik die met niemand, alleen hier voor deze keer omdat ik me afvroeg of er ook anderen zijn die deze fascinatie kennen, voor mijn part een morbide fascinatie maar waar ik dus niemand en ook mezelf geen kwaad mee doe.
En dat gevaar dat kleeft daar zeker aan. Ineens doemt 'Piet Grijs' in me op, herinner je je die nog? Hugo Brandt Corstius die net als generatiegenoten als Gerard Reve en Willem Frederik Hermans de meest vileine stukjes schreef over andere mensen waar hij zich aan ergerde, en waar de overig genoemden nog wel eens een fraai roman het licht lieten zien, Hugo dééd niet liever als zijn ergernissen cultiveren en zijn pen in het allersterktste literaire gif te dopen om anderen te vervolgen. Zijn slachtoffers konden daar in de regel wel tegen, maar in zeker 1 geval zou dit tot ernstige depressiviteit geleid hebben te weten de man die we ons misschien wel het best herinneren als de presentator van POETS Cees Buddingh. Onnodig nu in details te treden, gaat er maar om dat hij dus met dusdanig lelijk commentaar van Hermans te maken kreeg dat het hem knakte.

Zelf roddelen of anderszins mijn ergernis over iemand spuien doe ik al heel lang niet meer. Je hebt er niets aan en het kan inderdaad anderen schaden.
Maarrr, moet ik toch hierbij wel gelijk opbiechten afgelopen zomer wel heel erg genoten te hebben van bv de door Stephanie Hoogenberk in de shitshow gedeelde ergernissen omtrent sommige van de deelnemers aan B&B vol liefde, een beetje zoals Nico Dijkshoorn vroeger de deelnemers aan Big Brother becommentarieerde. Heerlijke kost blijft dat toch (voor mij)

Goed om te horen dat je nu echt ten volle van je pensioen kunt genieten Kees en je je tijd kunt besteden aan liefhebberijen zoals koken. Kijk zelf ook altijd erg graag naar kookprogramma's op tv, onder meer van MAX, het aanbod is gigantisch tegenwoordig. Heb jij nog een speciale tip op dat gebied?

[keesvi]

Als ik niet zo'n last van mijn heup had zou ik nu waarschijnlijk nog een paar dagen per week betaald of vrijwilligerswerk doen. Dat is op dit moment irritatie nummer één omdat die artrose zo beperkend is. Ter illustratie is een rondje supermarkt het uiterste, daarbij letterlijk op de been gehouden met behulp van pijnstillers en uiteraard de winkelwagen die ik als een soort rollator hanteer. Ook ben ik blij met de gehandicaptenparkeerkaart voor de auto, waardoor ik minder ver hoef te lopen. Gelukkig kan ik me aardig kwijt in liefhebberijen waarvoor ik niet al te veel hoef te lopen, zoals koken en lezen en mogelijk dat ik boekbinden weer eens oppak waarvoor ik de spullen allemaal nog in huis heb.

Er zijn geen kookprogramma's die ik echt volg maar er staat veel, heel veel op YouTube. Een echte voorkeur heb ik niet of het moet voor de eerlijke keuken met klassieke gerechten zijn, waarbij de Britse er voor mij uitspringen, zoals Nigella Lawson, Gordon Ramsey en Two Fat Ladies. Nou ja, Koken met Nick van Nick Toet volg ik dan wel op YouTube, al erger ik me weleens aan zijn neiging om zowat overal Koreaanse pepperflakes in te gooien. Gordon Ramsey heeft verschillende soorten programma's gemaakt. Kitchen Knightmares vind ik ronduit ergerlijk omdat hij daarin verschrikkelijk tekeer gaat over wat hij in de keukens allemaal aantreft aan ongerechtigheden. Het gevloek en getier is niet van de lucht, hoewel ik het weggeblurren van de krachttermen eigenlijk nog het meest ergerlijke vind. Nu weet ik wel hoe het eraan toe kan gaan in professionele keukens maar neem het dan niet op en zend het niet uit, maar ga niet zitten te blurren. Dat soort hypocriete gedoe is heel slecht voor mijn spijsvertering. Dan heb je in NL nog Rudolf van Veen, vaak te gast in allerlei programma's waar ik hem toevallig aantref maar ik zoek hem niet op omdat ik hem niet zo inspirerend vind. Cees Holtkamp, de Amsterdamse banketbakker, die veel video's heeft gemaakt op YouTube met zijn kleindochter Stella, zoek ik wel weer regelmatig op. Ik kan de ergernis van meerdere volgers over zijn belerende toontje naar Stella, die uiteindelijk ook gekozen heeft om het banketbakkersvak onder de knie te krijgen, wel begrijpen. Ook een vorm van irritainment, omdat die mensen wel blijven kijken.

[Nicolaas]

Je heupklachten duren dus nog altijd voort Kees, dat spijt me te horen. Maar gelukkig ben je wel mobiel en heb je veel hobbies, en je vrouw en kinderen natuurlijk
Rudolf van Veen is altijd erg plezierig om naar te kijken, evenals Nigella Lawson. Te hooi en te gras steek ik best wel wat van al die kookrubrieken op op tv en op youtube die de keuken thuis de afgelopen zeg tien jaar echt wel grondig veranderd hebben wat ook wel door gericht zoeken is gebeurd. Soms slaat iets enorm aan bij ons, zoals de groenten-quiche waar de mevrouw die op MAX een kookrubriek verzorgt mee aankwam een maandje geleden, ben daar van alles en nog wat mee aan het uitproberen en het is tot nu toe een groot succes iedere keer.
De oekazes van Gordon Ramsey vond ik bij tijd en wijle mensonterend, wanneer we hier Mathijs van Nieuwkerk jaren?lang cancelen op tv vanwege een aantal agressieve uitvallen naar zijn medewerkers, is het dan niet wonderlijk eigenlijk wanneer we hier mensen van (willen) 'laten genieten', van de afschuwelijke verbale afranselingen die deze Ramsey in zijn programma ten beste geeft? We hebben wel mensen, de kok of de eigenaar het restaurant zien verlaten in een dusdanige wanhoop verkerend dat hij op het punt leek zichzelf iets aan te doen. Ik vind het misselijkmakend, zelfs al zou het deels een beetje theater zijn lijkt het toch erg veel op leedvermaak.
Nog even over inspiratie via culinaire tv programma's heb jij Restaurant van de Toekomst misschien ook gevolgd? Daar was een aflevering bij die me erg nieuwsgierig maakte naar spirulina dat ik ben gaan kopen bij Holland&Barrett in poedervorm van Jakob Hooij. Eigenaardig maar beslist niet onaangenaam smaakje dat best wel goed te mixen valt met allerlei groenteschotels en soepen maar ook zo apart met water aangemaakt best wel lekker. En, het zal wel verbeelding zijn maar ik voel me er erg fit bij. Ken je het toevallig?

Restaurant van de Toekomst, zes afleveringen https://npo.nl/start/serie/restaurant-van-de-toekomst bekende gerechten op geavanceerde wijze bereid